നാടിന്റെ ആത്മീയ ഭാവമാണ് ശ്രീഭദ്രാ ഭൂവനേശ്വരി ദേവീക്ഷേത്രം. ദേവി ഭക്തിയുടെ ഹൃദയഭൂമിയും ഇതുതന്നെ. നിലാവ് വീണുറങ്ങുന്ന തിരുനടയിൽ എന്നും ഭഗവതിയുടെ പകർന്നാട്ടവും കാൽചിലമ്പൊലിയും, ദൃശ്യവും , ശ്രവ്യവുമാകുന്നു. ഇവിടേയ്ക്കിതാ കാലം കരുതിവച്ച കുമനീയ കാഴ്ച്ചകൾ ഒന്നൊന്നായി പുനരവതരിത്താനായി ദേവിയോഗമുണ്ടായിരുക്കുന്നു. പുലരിയുടെ വിശുദ്ധിയിൽ സന്ധ്യാവന്ദനം നടത്തി ശാന്തി മന്ത്രങ്ങൾ ഉരുവിട്ട് സദാ നേരവും ഭദ്രകാളിയെ ഭക്തിപുരസരം ഉപചരിച്ചിരുന്ന ഒരുകൂട്ടം ദിവ്യന്മാരായ ബ്രാഹ്മണ ശ്രേഷ്ഠന്മാരുടെ അധീനതയിലായിരുന്നു ദേവിസങ്കേതം

 

കാലഗണനയിലെ യുഗ കല്‌പനക്കനുസരിച്ച് യുഗ യുഗാന്തരങ്ങളോളം ചൈതന്യം പരത്തി പരിലസിച്ച് ആത്മത്യാഗത്തിന്റെ അർത്ഥതലങ്ങൾ തേടിയലഞ്ഞ കൃഷി പരമ്പരകൾക്ക് എന്നും എന്നും ആതിഥ്യമരുളിയിരുന്ന പരമ പവിത്രമായ ക്ഷേത്രം ആയിരുന്നു നമ്മുടെത്

 

പ്രാചീന വാസ്തു ശാസ്ത്ര നിർമ്മിതിയുടെ പൗരാണിക ആധികാരിക പ്രമാണമായ എട്ടുകെട്ട് നിർമ്മിത ശൈലായിരുന്നു പഴയകാല ക്ഷേത്രം. നിർമ്മിതിക്കാലത്ത് 72 പറ ജീരകം നിർമ്മാണത്തിലിരുന്ന ദേവിഭക്തരായ സമർപ്പിത തേജസ്വികൾ ദാഹജലം തയ്യാറാക്കാൻ വേണ്ടി ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു എന്നതും പൂർവികർ നമ്മെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നു.